اشعار

عالم دوباره غـرق شمیـمی معطرست            تابـیـده بر زمیـن قـمری که مـنوّرست
ماهی که در جزا ز شفیعان محشرست            معصومه آمده گل موسی بن جعفرست

کـوثـر امشب بـاز هـم جـاری شـده            مــوســم مــســتـی و دلــداری شـده
کـوثـری دیگـر روان شد از جـنـان            بـوی عـطرش رفـته تا هفت آسمان

روز تولدت به غـلط روز دخـتر است            در اصل روز آمدنت روز خواهر است

شـادند از حـضور تو اهـل جهان ولی            خوشحالی امام رضا جور دیگر است

روزی طـبـع مـرا بـاز کـرامت کـرده            آنکه همواره به این سینه عنایت کرده
ازخودش دم زده در شعر قیامت کرده            بـاز هـم از کـرم فـاطـمـۀ مـعـصـومـه

رحـمـت بی وقـفـه‌ای ایجاد شد            آمـد و عــرش خــدا آبــاد شـد
خانۀ موسی بن جعـفر شاد شد            غـصـه و غـم از دلـم آزاد شد

چه افتخاری از این خوبتر که دختر شد            به نام فاطمه پیوند خورد و محشر شد

که آمد و به پـدر شـادی دوچـندان داد            رسـیـد و مــایــۀ آرامـش بــرادر شـد

رضا نشست و به معصومه‌اش نگاه انداخت            چنان که چشمۀ ذوق مرا به راه انداخت

خدا چه خوب ادا کرده حق مطلب را            به نـام فـاطـمـه آورده است زیـنب را

بـده مـژده بر دشت خـشک گـلـوها            پُـر از بـادۀ کــوثـری شـد سـبـوهـا

بـدون توسل، رسیـدن مـحـال است            مُـصَلِّی که شد از دل بـی‌وضـوها؟

 پخش سبک   

آمـد بـه دنـیـا؛ دخــتــر زهــرا            یــاس بــهــشـت؛ امّ ابــیــهـــا

آمده خـورشیـد فـردای محـشر            سورۀ کوثر موسی بن جعـفـر

اولیـن بـیت غـزل وارۀ ذیـقـعـده تـویی           نیکـی مـاه از این مطـلع زیـبـا پیداست
بهر مـیـلاد تو ای دخت نکـوی موسی           در مدینه به سرای پدرت جشن بپاست

با نور خویش کرده خدا،جلوه گر تو را            بخشیده از جلالت خود، زیب و فر تو را

خاتون عالمی،که چنین خواست از ازل            با آفـتاب عـصمت خود، مفـتخـر تو را

یــزدان بـه بـشـر آینـه ای انـور داد            یک عـالِمــه و کـریـمــۀ دیـگـر داد

امـروز خـدا به دست جـبـریل امین            یک دستۀ گـل به موسیِ جعـفر داد

حکم کردند که بی عشق نفس مذموم است           شکر این سینه به عشق ازلی محکوم است

از رضایی شدن تک تک ما معلوم است           دل مـسلمان شـدۀ فاطـمۀ معصوم است

به دل حــک شد به خط آشنــایـی            شــب مــیــلاد و آغـــازِ گــدایــی

گــدای بــارگــاهِ سبــزِ عــشــقــم            ببین امشب دلــم گشتــه هــوایــی

روزگار نیک و تـقـدیری نکـوتر داشته           هر کسی که در ره عشقت قدم برداشته

تازه در فردای محشر زائرت پی می برد           آب سـقـاخـانـۀ تـو طعــم کـوثـر داشـتـه

به نزد نــور، تمنای نـور لازم نیست           برای دیدن حق، کوه طور لازم نیست

بگو به موسی عمران خـدا نمایان شد           به چشم موسی کاظم ظهور لازم نیست

آن يـار کـزو خـانـۀ ما جـاي پَـري بـود           سر تا قدمش چون پري از عيب بري بود

انگار در اعـماق نـگـاهـش خـبـري بود           در شهر خودش بود و دلش در سفري بود

نشسته ام بنویسم حــرم، حـرم، بانو            چه خوب شد که دوبــاره کبوترم، بانو

نشسته ام بـنـویسم مرا به قــم ببری            دو هفته ای شده اصــلا نمی ­پـرم، بانو

آنشب زمين هواي بهشتي دوباره داشت           آغـوش آسـمـان به بغـل ماه پاره داشت

چشـمـان ابر روي زمين را گرفته بود           هر قطره با خودش سبدي پرستاره داشت

خاک این شهر به چـشـمان تو عادت دارد        خــوش بحــال نـفـس قم که لیــاقت دارد

چون تو یک روز از این کوچه گذشتی،عمری        زنــدگـی در دل این شـهـر سعادت دارد